Ik ben vijf jaar lang nagenoeg elke dag op de motor gegaan. Als het echt niet ging - en dan moest het echt zwaar kl*te zijn - nam ik een verlofdag. Al met al denk ik een dag of tien in die vijf jaar. Men verklaarde me meermaals voor gek, maar dat ben ik gewend, als enige motorrijder in de familie.
De baas heeft geen vertrouwen in thuiswerken via een aanwezige netwerk login - ondanks herhaald aandringen van het personeel - ze vertrouwen ons gewoonweg niet dat we de uren maken
. Pas na mijn val in januari j.l. ben ik voor het eerst met de auto gegaan, doodeenvoudig omdat de motor kapot was. Ik heb hem drie dagen geparkeerd bij een P+R-parkeerplaats en vandaar met de metro. Daarna kreeg ik bij Gods gratie een parkeervergunning, omdat er toevallig één over was en kon ik bij kantoor parkeren. Die ben ik al weer kwijt aan onderverhuurders in ons kantoor. Morgen heeft de motor dus een beurt en ik kreeg net een mailtje dat er morgen toevallig een parkeervergunning vrij is, dus ik kan helemaal naar kantoor rijden en daar parkeren. Anders was het weer P+R en de metro.
Maar als het effe kan - ook met sneeuw en ijzel - àls er gestrooid is, ga ik toch meestal op de motor. Hoewel ik niet meer zo halsstarrig vast hou aan dat principe na die val afgelopen winter...
en moeders is daar wel blij mee. Ik hou de nachtvorst nu al nauwlettend in de gaten, want de situatie is op de plek van de val niet verbeterd, eerder verslechterd, dus een herhaling is zo gebeurd.
Greetz, kowalski.
